Anody magnezowe posiadają bardzo elektroujemny potencjał. Z tego powodu nie są stosowane w wodzie morskiej, gdyż w środowisku o tak małej rezystywności mogłyby nadmiernie spolaryzować chronioną konstrukcję, co natomiast mogłoby doprowadzić do wydzielania wodoru i odspojenia powłoki ochronnej. Na skutek dużej samokorozji magnezu (korozji własnej), anody galwaniczne mają sprawność tylko ok. 50 %. Jest to dodatkowy czynnik ograniczający ich zastosowanie w wodach słonych, gdyż szybkość roztwarzania anod pracujących w tym środowisku byłaby bardzo duża. 

Anody magnezowe wykonywane są ze stopów zawierających dodatki stopowe, których celem jest polepszenie sprawności i rzeczywistej wydajności prądowej. Najbardziej rozpowszechnione jest stosowanie anod ze stopu gatunku MgAl6Zn3Mn, w którym głównymi dodatkami stopowymi są aluminium (ok.  6 %), cynk (ok. 3 %) oraz mangan (do 1,5 %). 

Rzeczywista wydajność prądowa anod magnezowych wynosi ok. 1100-1200 Ah/kg, co oznacza zużycie materiału anodowego w ilości do 8 kg/(Ah/rok).